အရြယ္လြန္သစ္သီးတစ္လံုး သို႔ ခ်င္ျခင္း

 “မအူပင္စက္မႈလက္မႈသိပၸံ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေဟာင္းမ်ား၏ အာစရိယပူေဇာ္ပြဲ ဖိတ္ၾကားလႊာ”

ေၾသာ္ .. ဘာလုိလိုနဲ႔ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲ က်င္းပခ်ိန္ ျပန္ေရာက္လာပါေပါ့လား။

လူမႈကြန္ယက္ရဲ႕ စာမ်က္ႏွာမွာ တင္ထားတဲ့ သတင္းကို ဖတ္ရင္း လြန္ခဲ့တဲ့ (၁၅) ႏွစ္ခန္႔ကို ျပန္သတိရ။

ႏွစ္ေတြ ၾကာသြားခဲ့ေပမယ့္ ငါ့အတြက္ေတာ့ မေန႔ တစ္ေန႔ကလိုျဖစ္ေနဆဲပါ ေဇာ္။

အခ်ိန္ေတြ ေျပာင္းလဲသြားေပမယ့္လည္း အတိတ္ရက္စြဲအခ်ိဳ႕က ငါ့အတြက္ေတာ့ လတ္ဆတ္ေနဆဲ၊ ျပန္ေတြးမိတိုင္း ႏွလံုးေတြ တဆတ္ဆတ္ ခုန္လာဆဲပါေလ။ အမွတ္တရ ဆိုမွေတာ့ ေမ့လို႔ ရ ပါ့မလားေနာ္။

အထူးသျဖင့္ တိုးျမစ္ကမ္းနံေဘးက မအူပင္ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ စက္မႈလက္မႈသိပၸံမွာ ငါတို႔ အတူတူရွိခဲ့တဲ့အမွတ္တရေတြကို ေမ့ဖို႔ဘယ္လြယ္မွာတဲ့လဲ။

************

“ဆရာက သခ်ၤာသင္မွာ။ ဆရာသင္မယ့္ထဲက စက္ဝိုင္း၊ အီလစ္ နဲ႔ ပါရာဘလာ အေၾကာင္း ေျပာျပမယ္။ သိၾကလားေဟ့။”

“မသိပါဘူးဆရာ”

“ဒီလိုကြာ။ မင္းတို႔ကို ဆရာက စာသင္ခန္းထဲမွာ စာေတြသင္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မင္းတို႔က အာ႐ုံမစိုက္ဘဲ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ေနမယ္။ ဒါမွမဟုတ္ အတန္းလစ္မယ္။ ေက်ာင္းေျပးမယ္။ ေဟာ အခ်ိန္က်လို႔ စာေမးပြဲခန္းထဲလည္းေရာက္ေရာ စာကမရဘူး။ ေမးခြန္းထဲမွာ ေမးထားသမွ် ဘာမွ မေျဖႏိုင္ဘူး။ အဲဒါနဲ႔ ေဘးက သူငယ္ခ်င္းဆီ ခိုးၾကည့္၊ အခန္းေစာင့္ဆရာက အလြတ္မေပးေတာ့ ကူးလို႔မရ။ ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္နဲ႔ အခ်ိန္ေတြက ပိုလာေတာ့ အီလည္လည္ ျဖစ္လာတယ္။ မထူးပါဘူး လစ္ေတာ့မယ္ကြာ ဆုိၿပီး အေျဖလႊာေလး ဆရာ့ဆီအပ္ၿပီး ထြက္လာတယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒါေပါ့ အီလစ္ ဆိုတာ။

အဲဒီ အီလစ္ႀကီးရဲ႕ အေျဖလႊာက စာစစ္တဲ့ ဆရာမဆီ ေရာက္သြားေရာ။ ဆရာမလည္း ကိုယ့္တပည့္ေတြဆိုေတာ့ ေအာင္ေစခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ အမွတ္ေပးဖို႔ ႀကိဳးစားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေျဖလႊာထဲေတြ႕တာက ပါရာဘလာ ေတြခ်ည္းပဲ တဲ့။ အဲဒီဆရာမ အမွတ္ ဘယ္ေလာက္ေပးလိုက္သလဲ သိလား။ ပါလာတာ ဗလာေတြခ်ည္း ဆိုမွေတာ့ အမွတ္တစ္မွတ္မွ ေပးလို႔မရဘူးေပါ့ကြာ။

ဒါနဲ႔ပဲ အေျဖလႊာေပၚမွာ ဒီလိုေလး ေရးလိုက္ရတယ္။

 ေျပာရင္းဆိုရင္းနဲ႔ ဆရာက ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚ သုညအႀကီးႀကီး ေရးျပလိုက္တယ္။

အဲဒါဘာလဲ သိလားကြ။”

“သုညပါ ဆရာ”

“အဲဒါ ဒီေန႔ သင္မယ့္ စက္ဝိုင္းပဲကြ။ ကဲ စာအုပ္ထုတ္။ စက္ဝိုင္းေတြ ဆြဲၾကရေအာင္”

သခ်ၤာက မိုင္နာဘာသာမို႔ အတန္းလစ္ဖုိ႔ စိတ္ကူးထားၾကေပမယ့္ အခ်ိန္ကုန္တဲ့အထိ ထိုင္သြားၾကတာ တစ္ခန္းလံုး။

ဆရာ စာသင္တာ သိပ္ေတာ္တာပဲေနာ္ … ေဇာ္

**********

“ရႊတ္ ရႊတ္”

“ဟဲ့ … ဘယ္သူမွန္း မသိဘဲ နင္ စျပန္ၿပီ ေမသူ”

“ဘယ္သူမွန္းမသိလို႔ စတာေပါ့ဟဲ့ .. ဒီေကာင္ေလး ငါ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးဘူး”

အဲဒီ ေမသူက အစအေနာက္က တအားသန္။ ေယာက်္ားေလး တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ေနလို႔ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ အလြတ္မေပး။ သူကခ်ည္း အရင္ စ တာ။ တစ္ခါက သူ စမိတဲ့ ေကာင္ေလးက ဆရာမ ဆီ သြားတိုင္လို႔ အဆူခံရေသး။ ဒါလည္း မမွတ္။

ခုလည္း ေရွ႕က တစ္ေယာက္က ေခါင္းငိုက္စိုက္ ငိုက္စိုက္နဲ႔ ေလွ်ာက္လိုက္တာ ကိုယ္ေတြေတာင္ မမီေတာ့။

 “ဟဲ့ ေမသူေရ .. ခုနက နင္ စလိုက္တဲ့ တစ္ေယာက္က ဆရာထင္တယ္။ မဥၨဴေဆာင္ထဲ ဝင္သြားတယ္။”

“ေသၿပီ ေသၿပီ။ တို႔ေမဂ်ာကို ဆရာအသစ္တစ္ေယာက္ ေရာက္မယ္ ေျပာထားတာ ေမ့ေနတယ္။”

စတုန္းကလည္း သူပဲ။ ေၾကာက္ေတာ့လည္း သူပဲ။ ကိုယ္တို႔ေတြက အဆူခံရမည္အထင္နဲ႔ အသာေလး အေနာက္က ခိုးဝင္ေပမယ့္ ဆရာက ကိုယ္တို႔တင္မက ဘယ္သူ႔မွ ဂ႐ုမထားသည့္ပံု။ အခန္းထဲ ေရာက္သည္ႏွင့္ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာေသးဘဲ ေက်ာင္းသားေတြကို ေက်ာေပးၿပီး ေက်ာက္သင္ပုန္း ေပၚ စာလံုး (၃) လံုးေရးသည္။ ဘာအဓိပၸါယ္မွန္းေတာ့ မသိ။ ဖတ္ၾကည့္ေတာ့

ခ်ိဳ ခ်စ္ ျခင္း

အေရွ႕နားက အသံထြက္လာသည္။ “အဲဒါ ခ်ိဳခ်ိဳ႕ ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္း ကို သင္ရမွာလား ဆရာ”

ေက်ာင္းသားေတြဘက္လွည့္ရင္း လက္ဝါးကာျပသည္။ ခဏေနဦး ဆိုသည့္ သေဘာ။ ၿပီးေတာ့ ျပန္လွည့္ၿပီး စာလံုး (၃) လံုးထပ္ေရးသည္။

႐ႈိ ရွစ္ ရွင္း

“ကၽြန္ေတာ္က ေတာင္ငူသားပါ။ ရွ ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို မပီပါဘူး။ ႐ႈိ လို႔ ေျပာရင္ ရႈိလို႔ အသံထြက္ပါတယ္။ ရွင္းလို႔ ေျပာရင္ ရွင္းလို႔ အသံထြက္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ သည္းခံေပးဖို႔ ပထမဦးဆံုး ေျပာရွင္တာပါ။”

အားလံုး ၿပံဳးစိစိ ျဖစ္ကုန္သည္။ အလယ္တန္းက မိန္းကေလးေတြနားမွာေတာ့ ခိကနဲ ခြိကနဲ။

ဒီလိုနဲ႔ ခိုးခိုးခစ္ခစ္ ရယ္ရင္း တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ၿပံဳးရင္း စာသင္ခ်ိန္ ဆံုးကာနီးေတာ့ ဆရာက Roll Call ေခၚဖို႔ ျပင္တယ္။

ခံုနံပါတ္ တစ္

ရွိပါတယ္ဆရာ

ႏွစ္

ရွိပါတယ္ဆရာ

သံုး

ေလး

ငါး

ေရွာက္

ရယ္သံမ်ား တစ္ဖန္ ထြက္လာျပန္တယ္။

“ကဲကဲ ေတာ္ၿပီ။ က်န္တဲ့သူေတြကို နာမည္နဲ႔ပဲ ေခၚေတာ့မယ္။ ျပန္စမယ္။”

မ်ိဳးႏိုင္ထြန္း

ရွိပါတယ္ ဆရာ

ႏြယ္ဇင္လင္း

ရွိပါတယ္ ဆရာ

ရွမ္းေျမ႕ေအာင္

ရယ္သံမ်ား ထိန္းမရေတာ့။ ခ်မ္းေျမ႕ေအာင္ လည္း ထိုေန႔ကစၿပီး ရွမ္း ျမင့္ေအာင္ ျဖစ္သြားေတာ့သည္။ အဲဒီႏွစ္က ေက်ာင္းမွာ ပြဲလုပ္ေတာ့ စင္ေပၚတက္ၿပီး ဆရာ က သီခ်င္းဆိုေသးတယ္။ တစ္ပုဒ္လံုးကို အရွစ္ရွင္း ထပ္လို႔။ အဲေလ အခ်စ္ခ်င္း ထပ္လို႔။

ေဇာ္ေရ .. အဲဒီတုန္းက ရယ္ေမာျခင္းေတြမွာ ျဖဴစင္ျခင္းေတြ ပါခဲ့တယ္ေနာ္

***********

ရႈိ

….

႐ႈိ

....

“႐ႈိေရ .. ဟန္နီ႐ႈိ .. ငါေခၚေနတာ မထူးဘူးလား”

“ေဇာ္ ေနာ္။ နင္ေတာ့ ေသေတာ့မယ္။ ငါ့ကို နာမည္ မဖ်က္နဲ႔။”

“႐ႈိကလည္း .. ဆရာေခၚတာက်ေတာ့ ထူးၿပီးေတာ့”

“ဟဲ့ .. ဆရာက ဆရာေလ။ နင္က နင္။ လာမေခၚနဲ႔”

“ေအးပါ ေအးပါ။ ေနာက္ကုိ ႐ႈိ႕ကို ႐ႈိ လို႔ မေခၚေတာ့ပါဘူး”

“နင္ေနာ္”

“ေအးပါ။ ငါ နင့္ကို စတာပါ။ ေနာက္ကို ဟန္နီ လို႔ပဲ ေခၚေတာ့မယ္ေနာ္။”

“ေအး အဲလိုလုပ္စမ္းပါ”

“ဟန္နီေရ ဟန္နီ”

“ဘာတုန္း”

“ငါက ဟန္နီ လို႔ ေခၚရင္ နင္က ဒါလင္ လို႔ ျပန္ထူးေလ”

“ေသ ေသ ေသ။ နင္ အဲဒီနားမွာ တိုင္နဲ႔ ေခါင္းနဲ႔ ေဆာင့္ၿပီးေတာ့သာ ေသ”

“ဟား ဟား”

သိပ္ၾကမ္းတဲ့ ေက်ာင္းအဝင္လမ္းမွာ စက္ဘီးကို မနည္းႀကိဳးစားနင္းေနရတာကို မညႇာတာဘဲ ကယ္ရီယာေပၚအၿငိမ့္သားထိုင္ရင္း

နင့္ ေက်ာကုန္းေတြကို ငါ ထုခဲ့တာေတာင္ နင္ ရယ္ႏိုင္ခဲ့ေသးတယ္ေနာ္။ အဲဒီတုန္းက ရယ္ေမာျခင္းေတြ ႏုပ်ိဳျခင္းေတြကို လြမ္းဆြတ္မိပါရဲ႕ ေဇာ္ ..

********

“ဟားဟားဟား”

“သူက အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက နင့္ကို ခ်စ္ေနတာေပါ့ေလ။”

“ဟုတ္မွာေပါ့ သဥၨာရယ္။ ငါက သူ႔ကို ေယာက်္ားေလးလို႔ကို မသတ္မွတ္တာ။ အလယ္တန္းကတည္းက ခင္လာၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေလ။ (၁၀) တန္းေအာင္လို႔ ဂ်ီတီအိုင္ေလွ်ာက္ၾကေတာ့လည္း ငါတို႔ တစ္ဖြဲ႕လံုးထဲက သူနဲ႔ငါပဲ တက္ျဖစ္တာမို႔ ပိုၿပီးရင္းႏွီးေနၾကတာ။ ေနာက္ပိုင္း သူ တရားဝင္ဖြင့္ေျပာလာေတာ့လည္း ငါ လက္မခံခဲ့ဘူး။ ေရႊမင္းသမီး ပံုျပင္ေတြ အဖတ္မ်ားခဲ့လို႔ ထင္ပါရဲ႕ဟာ။ အနားမွာရွိေနတဲ့ အခ်စ္ကို တန္ဖိုးမထားမိဘဲ မိုးက်ေရႊကိုယ္လို ေပၚလာမယ့္ ေရႊမင္းသားေလးကို ငါက ေမွ်ာ္ေနမိခဲ့တာ။ တကယ္တမ္း ငါ သူ႔ကို သိပ္ခ်စ္ေနမွန္း သိတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ က ငါ့နားမရွိေတာ့ဘူးေလ။ ငါတို႔အလယ္တန္း အထက္တန္းတက္ခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕ကေန သူတို႔မိသားစု ေျပာင္းသြားတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ငါတို႔ မိသားစုလည္း အေဖ တာဝန္က်တဲ့ ၿမိဳ႕ေတြကို လိုက္ေျပာင္းေတာ့ အဆက္အသြယ္က လံုးဝ ပ်က္သြားတာပါပဲဟာ။ ခုေခတ္လိုလည္း ဖုန္းေတြက မေပါေသးဘူးမဟုတ္လား”

“ေၾသာ .. ဂလိုကိုး။ ငါ ဖတ္ဖူးတာ တစ္ခု လို ျဖစ္ေနၿပီ ထင္တယ္”

“ငါဖတ္ဖူးတာ ရွိတယ္ဟ။ ေသခ်ာေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ေျပာတတ္သေလာက္ ေျပာရရင္ေတာ့ တစ္ခါက တပည့္တစ္ေယာက္က ဆရာ့ကို ေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ ဖူးစာဖက္ကို ဘယ္လို ရွာရမလဲ တဲ့။

ဆရာက ဘာမွျပန္မေျဖဘဲနဲ႔ တပည့္ကို ၿခံထဲဆင္းၿပီး လိေမၼာ္သီး ခူးခိုင္းတယ္။ လိေမၼာ္ပင္ေတြ တန္းစီၿပီး စိုက္ထားတယ္တဲ့။ အဲဒီထဲက အႀကိဳက္ဆံုး တစ္လံုးေရြးၿပီး ခူးလို႔ရတယ္။ မႀကိဳက္မခ်င္း ေရြးခြင့္ရွိတယ္၊ ဒါေပမယ့္ မႀကိဳက္လို႔ ခ်န္ထားခဲ့တဲ့ အပင္က အသီးကို ျပန္ခူးခြင့္မရွိဘူး တဲ့။ ႀကိဳက္တာေတြ႕ရင္ ခူးလာခဲ့။ မႀကိဳက္ရင္ေတာ့ ဒီတိုင္းပဲ ျပန္လာခဲ့ လို႔ ေျပာသတဲ့။

ဒါနဲ႔ပဲ တပည့္က ၿခံထဲကို သြားတယ္။ အလံုးေသးေလးေတြ၊ မမွည့္ေသးတဲ့အလံုးေတြၾကားမွာ သိပ္လွတဲ့ အလံုးႀကီးတစ္လံုး ေတြ႕တယ္။ ခူးခ်င္စိတ္ျဖစ္သြားေပမယ့္ ဒီထက္ ပိုၿပီးလွတဲ့ အသီးေတြ ရွိဦးမွာပဲ ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ မခူးေသးဘဲ ဆက္ေလွ်ာက္တယ္။ အသီးေကာင္းေကာင္းေတြ ထပ္ေတြ႕ေပမယ့္ ပထမေတြ႕ခဲ့တဲ့အပင္က အသီးႀကီးေလာက္ လွတာ ထပ္မေတြ႕ေတာ့ဘူးတဲ့။

အဲဒါနဲ႔ လက္ဗလာနဲ႔ ျပန္လာခဲ့တယ္ တဲ့။

ဆရာ့ဆီျပန္ေရာက္ေတာ့ ဆရာက “မင္းတို႔ ဘဝမွာလည္း ေရြးခ်ယ္စရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိလိမ့္မယ္။ အေကာင္းဆံုး ဆိုတာ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ေတြ႕ျဖစ္မယ္ဆိုတာ မင္းတို႔ မသိႏိုင္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ အေကာင္းဆံုးကို ေမွ်ာ္လင့္ၿပီး ေလာဘမသတ္ႏိုင္ရင္ တကယ္အေကာင္းဆံုးကို ေတြ႕တဲ့အခါမွာေတာင္ မင္းတို႔ လြဲလိမ့္မယ္။ ဆက္ရွာရင္းနဲ႔ ထပ္မေတြ႕ေတာ့တဲ့အခါမွာ ေတြ႕ရာ အသီးကိုပဲ ခူးသြားၾကတယ္။ အဲဒါ ဖူးစာဖက္ေပါ့ .. တဲ့။

လက္ဗလာ နဲ႔ ျပန္လာတဲ့ေကာင္ကေတာ့ ဇီဇာေၾကာင္တဲ့ လူပ်ိဳႀကီး ေပါ့ လို႔ ဆက္ေျပာတာေပါ့ဟာ။”

ေျပာရင္းနဲ႔ ရယ္ေနတဲ့ သဥၨာ့ကို ၾကည့္ၿပီး ငါပါ လိုက္ရယ္လိုက္ရေပမယ့္ အသက္ပါမယ္ မထင္ပါဘူး ေဇာ္။

မခ်ိၿပံဳးဆိုတာမ်ိဳးျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ႕ေလ။ ငါလည္း လက္ဗလာ နဲ႔ ျပန္ခဲ့တဲ့သူပါ ေဇာ္။ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ လုပ္ငန္းခြင္မွာေရာ အျပင္ေလာကမွာပါ ငါ့ကို ခ်ဥ္းကပ္တဲ့သူေတြ မနည္းေပမယ့္ ငါ့အေပၚ နင့္ေလာက္ေကာင္းတယ္လို႔ ထင္မိတာ တစ္ေယာက္မွ မရွိခဲ့ဘူးေလ။

*******

“ဟန္နီေရ .. ေအာက္မွာ ဧည့္သည္ေရာက္ေနတယ္”

အေဆာင္မွဴး ေခၚသံေၾကာင့္ ခန္းဆီးကို အသာလွပ္ၾကည့္ေတာ့ ထင္တဲ့အတိုင္း ေဇာ္ေဇာ္။

မနက္ျဖန္ Monthly Test ေျဖမွာကို ဘာလာလုပ္ျပန္ၿပီလဲ မသိ။

“ေဇာ္ .. ဘာကိတ္”

“ဒီမွာ နင့္ကို ခဲတံလာပို႔တာ။ မနက္ျဖန္ Drawing ေျဖရမွာ နင္ ခုထိ ခဲတံမခၽြန္ဘူးမလား။ ခဲတံ အတံုးနဲ႔ သြားေျဖေနမွာစိုးလို႔ မေနႏိုင္တဲ့သူက လုပ္ေပးရတာေဟ့”

လက္ထဲမွာၾကည့္ေတာ့ 2H,4H,H ပံုဆြဲခံတံ ၆ ေခ်ာင္း။ စိတ္ထဲမွာ ေက်နပ္သြားေပမယ့္ “မလိုပါဘူး၊ ငါ့မွာလည္း လက္ပါသားပဲ” လို႔ ေျပာျဖစ္ေအာင္ ေျပာလိုက္ေသးသည္။ ေဇာ္ေဇာ္ အစစအရာရာ ဂ႐ုစိုက္ေပးတတ္သည္ကို သိေပမယ့္ ဟန္နီ႔ စိတ္ထဲ သူ႔ကို ခ်စ္သူအျဖစ္ တစ္ခါမွ ေတြးၾကည့္လို႔မရ။ စိတ္ကူးထဲက ခ်စ္သူက အသားျဖဴျဖဴ၊ အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ အားကစားလည္းေတာ္သူ။

ေဇာ္ က ေတာ့ အသားမမည္းေပမယ့္ မျဖဴ၊ အရပ္ကလည္း ဟန္နီ႔ထက္ အနည္းငယ္စြန္း႐ံု။ အားကစားဆိုတာေတာ့ ေဝလာေဝး။ သြားေလရာ စာအုပ္တစ္အုပ္ အနည္းဆံုး ပါတတ္ၿပီး အားေနရင္ စာဖတ္ေနတတ္သူ။ ဒီေတာ့လည္း မိဟန္နီ တို႔ စာရင္းထဲမွာ ေမာင္ေဇာ္ေဇာ္ မရွိတာ သိပ္ေတာ့မဆန္း။

ေဇာ္ေရ .. အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ငါက ပံုျပင္ထဲက ေရႊမင္းသားေလးနဲ႔ ဆံုရဖို႔ စိတ္ကူးယဥ္ေကာင္းတုန္းေလ။

*****************

“နင္ ဘာေျပာစရာရွိလို႔လဲ။ ေျပာေလ”

မနက္က စာေမးပြဲ မေျဖခင္ ညေန ခဏေတြ႕ရေအာင္၊ ငါ ေျပာစရာရွိလို႔ ဆိုတဲ့စကားေၾကာင့္ မင္းဧရာတံတား နားက အေၾကာ္ဆိုင္ကို အတူတူ ေရာက္ေနေပမယ့္ ထိုင္တာ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ရွိတဲ့အထိ ဘာစကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာေသး။

ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ဘာမွ မရွိတဲ့ ျမစ္ထဲကို ေငးရင္း သက္ျပင္းလည္း ခ်ရဲ႕။ သူ႔ကို စိတ္မရွည္တာနဲ႔ ကိုယ့္ဘာသာ ပူပူေႏြးေႏြး တို႔ဟူးေၾကာ္ တစ္ခုကို ေကာက္ယူဝါးရင္း ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့ အေၾကာ္ေတြကိုပဲ ေရြးမွာထားေပးတာကို စိတ္ထဲ အသိအမွတ္မျပဳဘဲ မေနႏိုင္။

“ဟဲ့ .. ေျပာေလ။ နင္ ဘာေျပာ မလို႔လဲ”

“ဟန္နီ .. နင္ ငါ့ကို တကယ္မခ်စ္ႏိုင္ဘူးလား”

“ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္ ခ်စ္တယ္ ဆိုတာကို ငါ မသိဘူး ေဇာ္။ ငါ နင့္ကို သံေယာဇဥ္ေတာ့ ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါ့စိတ္ထဲမွာ နင့္ကုိ ရည္းစားတစ္ေယာက္လို ခံစားလို႔ မရဘူး။”

“အင္း .. ငါ သိပါၿပီ။ ပထမႏွစ္ကေန ဒီေန႔ ေနာက္ဆံုးႏွစ္စာေမးပြဲၿပီးတဲ့အထိ နင့္အနားမွာ ေနခဲ့ရတာကို ငါ အၿမဲ သတိရေနမွာပါ။ ငါ့ေၾကာင့္ နင္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ခဲ့ရင္ ေဆာရီးေနာ္ ဟန္နီ။”

“ငါတို႔ ျပန္ရေအာင္ေလ။ နင္ အေဆာင္ျပန္ဝင္တာ ေနာက္က်ေနမယ္”

တကယ္ပါ ေဇာ္ ရယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ငါ့ႏွလံုးသားကို ငါ မဖတ္တတ္ခဲ့တာပါ။

ငါ နင့္ကို ခ်စ္ေနမွန္းသိတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ နင္ က ဟိုး အေဝး ငါ့ရဲ႕ ဆက္သြယ္မႈဧရိယာျပင္ပ မွာ။

ငါ့မွာေတာ့ ဦးေအာင္ရင္ သီခ်င္းနားေထာင္မိတိုင္း မ်က္ရည္ဝိုင္းရတာပါပဲ။

*******

♪ ♫ အၾကင္နာစကားေတြ အၿမဲတမ္းပဲ အိပ္မက္မွာ .. တစ္ေရးႏိုးတဲ့ညေတြ ျပန္အိပ္မရပါ .. သူေရာပဲ ကိုယ့္လိုမ်ား ေယာင္ရမ္းတမ္းတေနမလား။ ကိုယ္ေတြးရင္း ေတြးရင္း ဝမ္းနည္းေနသလိုပါ ♪ ♫

“ေဟး .. ဟန္နီ .. ေဆြးေနျပန္ၿပီလား။ ဒီသီခ်င္း ခဏခဏ ၾကားေနရတာ ငါပါ ငိုမိေတာ့မယ္ေနာ္။”

“ငိုေနလည္း ဘာထူးမွာလဲ သဥၨာရယ္။ နင္ ေျပာသလိုပဲ လိေမၼာ္သီးက တစ္ခါပဲ ေရြးခြင့္ ရွိတယ္မဟုတ္လား။ ျငင္းၿပီးသား အသီးကို ျပန္လွည့္ၿပီး ခူးခြင့္မရွိဘူးေလ။ ေနာက္လူ လက္ထဲ ေရာက္ေရာေပါ့။”

“ဟဟ .. ဘယ္ေျပာလို႔ရမလဲ ဟန္နီရဲ႕။ ရြက္ပုန္းသီးသာ ျဖစ္ေနရင္ အျခားသူက ဘယ္ျမင္မလဲ။ အျပန္လမ္းမွာ ရွာၾကည့္ေပါ့။ ျပန္ေတြ႕ရင္ ခူးဖို႔ အခြင့္အေရးရွိတာပဲေလ။”

စကားတတ္တဲ့ သဥၨာ့ေၾကာင့္ ငါ့မွာ ၿပံဳးရ။ ေပ်ာ္မိတဲ့ အခါလည္း ရွိတာေပါ့ ေဇာ္ရယ္။

***********

►► ပထမဆံုးေတြ႕တဲ့ၿခံထဲက
ငါ မခူးျဖစ္ခဲ့တဲ့
လိေမၼာ္သီးေလးတစ္လံုးဟာ နင္ေပါ့ ..

►► ႏႈိင္းယွဥ္စရာ မရွိေတာ့လည္း
အေကာင္းဆံုးမွန္း ငါ မသိခဲ့ ..

 ►► အျပန္လမ္းလား
တဝါးဝါးစမ္းမေနေတာ့ဘူး
အျမန္ဆံုး လွမ္းလို႔ လာမယ္

►► ကဲ .. ငယ္ကၽြမ္း
(အျခားသူမလွမ္းေအာင္)
အရြက္ေတြလႊမ္းကာ ဖံုးလို႔
နင္ အသာ ပုန္းေနေပး ~~

အလြမ္းေတြ ျပည့္သိပ္လာတဲ့အခါ လူတိုင္းက ကဗ်ာဆရာျဖစ္လာႏိုင္သတဲ့။ ဒီလိုပါပဲ ေဇာ္ရယ္။ ဟန္နီလည္း ေဇာ့္ကို လြမ္းမိတိုင္း ကဗ်ာမပီ စာမပီ တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ စိမ့္ထြက္လာေတာ့တာပါပဲ။ စာေတြေရးလိုက္။ အြန္လိုင္းမွာတင္လိုက္။ အလြယ္တကူ အလြမ္းေျဖနည္းတစ္မ်ိဳးေပါ့ ေဇာ္။ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ သိေနေပမယ့္ မသိစိတ္က ေမွ်ာ္လင့္ေနမိတုန္းပါပဲေလ။ ခုခ်ိန္မွာ နင္သာ ငါ့အနားေရာက္လာခဲ့ရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိမ့္မလဲ ေဇာ္။

*********

Happy New Year

အိပ္ေပ်ာ္မယ္ၾကံတုန္း သံၿပိဳင္ေအာ္လိုက္ၾကတဲ့ အသံေတြေၾကာင့္ မ်က္လံုးျပန္က်ယ္သြားသည္။ ကုတင္ေျခရင္းက နာရီကို ၾကည့္မိေတာ့ ၁၂ နာရီတိတိ။ ေၾသာ္ .. ဘာလိုလိုနဲ႔ ၂၀၁၆ ကို ေရာက္လာပါေပါ့လား။ အသက္ေတြရလာေတာ့လည္း ႏွစ္သစ္ကူးခ်ိန္ေတြက ကိုယ္နဲ႔ မဆိုင္ေတာ့သလိုလို .. ။

♫ ♪ အို .. သူငယ္ခ်င္းရယ္ .. အရမ္းလြမ္းတာပဲကြယ္ ♪ ♫

တိုးတိုးေလး ျမည္လာတဲ့ မက္ေဆ့ဝင္တဲ့ အသံေၾကာင့္ ဖုန္းကို ၾကည့္မိေတာ့ မသိတဲ့ နံပါတ္တစ္ခု။

-“ေပ်ာ္စရာႏွစ္သစ္ ျဖစ္ပါေစ ဟန္နီ

အလြမ္းေတြ ကင္းလို႔ ခ်စ္ရနံ႔ေတြ သင္းပါေစ”

“ဟန္နီ႔ ရဲ႕ ရြက္ပုန္းသီးေလး”

အို .. ေဇာ္ ။ နင္ လားဟင္။ ငါ့ကို ခုခ်ိန္ထိ ေစာင့္ေနဆဲပဲလား ..။ ဖုန္းျပန္ေခၚရင္း တစ္ဖက္က ကိုင္တဲ့အခ်ိန္ေလးကို ေစာင့္ရတဲ့ အခ်ိန္ေလးအတြင္းမွာ တထိတ္ထိတ္ခုန္လာတဲ့ရင္ကို တားရခက္လိုက္တာ ေဇာ္ ရယ္။

တထိတ္ထိတ္ခုန္လာတဲ့ ရင္ကို အႏိုင္ႏိုင္ထိန္းရင္း ဖုန္းျပန္ေခၚမိတဲ့အခ်ိန္ေလးအတြင္းမွာ

“ဟယ္လို .. ဟန္နီလား”

…

“ဟန္နီ .. ဟန္နီ”

“ေဇာ္ .. ေဇာ္ လားဟင္။ ငါ့ ဖုန္းနံပါတ္ ဘယ္က ရတာလဲ”

“ကဗ်ာဆရာမႀကီးရဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္ကို ရွာရတာမခက္ပါဘူး ဟန္နီရဲ႕။”

 “အခုလို အဆက္အသြယ္ျပန္ရတာ ဝမ္းသာလိုက္တာေဇာ္ရယ္။ နင္တို႔ မိသားစုေတြေရာ ေနေကာင္းၾကရဲ႕လား။

ဘယ္မွာေနၾကလဲ။ ကေလးေတြေရာ ဘယ္ေလာက္ရေနၿပီလဲ ေဇာ္”

“ရြက္ပုန္းသီးပါဆိုမွ .. ဘယ္က ကေလးက ရမွာလဲ ကဗ်ာဆရာမႀကီး ေဒၚဟန္နီ႐ႈိရယ္ .. ငါလည္း ပထမဆံုး ခ်စ္မိတဲ့အခ်စ္နဲ႔တင္ ခံစားရတာ ေၾကာက္သြားလို႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မခ်စ္ရဲသလိုျဖစ္ၿပီး ဒီတိုင္းပဲ ေအးေအးေဆးေဆး ေနျဖစ္ေနတာ။

နင္နဲ႔ ငါ ဖူးစာမွန္လို႔ ျဖစ္မွာေပါ့ေလ”

“ဘာဖူးစာမွန္တာလဲ .. ဘယ္သူက နင့္ကို ခ်စ္တယ္ ေျပာလို႔လဲ”

“မညာပါနဲ႔ေတာ့ ဟန္နီရယ္။ အသက္ေတြလည္း အရြယ္လြန္ကုန္ပါၿပီ။ သူမ်ားေတြ ကေလး ၉ တန္း ၁၀ တန္း ေရာက္ကုန္ၿပီေလ။

ငါတို႔ အျမန္လိုက္မွ ျဖစ္မယ္ ဆရာမႀကီးရဲ႕”

ဖုန္းထဲမွာမို႔ေပါ့ ေဇာ္ရယ္ .. အနားမွာသာ နင္ရွိရင္ .. နင့္ ေက်ာကုန္း စုတ္သြားေအာင္ ငါ ထုမိဦးမွာ။ ရွက္တာေရာ။ ေပ်ာ္တာေရာ ေရာျပြန္းေနတဲ့ ငါ့မ်က္ႏွာကို ဖြက္ထားရလို႔ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ေလ။

“ဆရာကန္ေတာ့ပြဲ အတူတူသြားရေအာင္ေနာ္ ဟန္နီ။ အဲဒီရက္မတိုင္ခင္ ငါက လက္ထပ္ခ်င္တာ။ ဒါမွ ဒီႏွစ္ဆရာကန္ေတာ့ပြဲျဖစ္ေျမာက္ေရးက ထုတ္တဲ့ မဂၢဇင္းကို ငါတို႔ စံုတြဲပံု ပို႔လို႔ရမွာေလ။

ေနာ္ ဟန္နီ။ ငါတို႔ အဲလိုလုပ္ၾကရင္ မေကာင္းဘူးလား။ ဒါမွမဟုတ္ …….”

မေတြ႕ရတဲ့ ႏွစ္ေတြအတြက္ အတိုးခ်ၿပီး ေျပာဖို႔ ႀကံရြယ္ထားသလား မသိ။ မရပ္မနား ေျပာေနတဲ့ ေဇာ့္ အသံကို နားေထာင္ရင္း

ဟန္နီလည္း ႏႈတ္ခမ္းေတြ ေစ့မရ။

ငါ ေပ်ာ္လိုက္တာ ေဇာ္ရယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ငါတို႔ မလြဲေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ႕ေနာ္။

► ဘယ္ခရီး ဘယ္လိုစီးစီး

ေနာက္ဆံုးမေတာ့
ဒီဘူတာနဲ႔ နီးခ်င္မိ ..

► ဘားတန္းပါတဲ့ စက္ဘီးေလးေတြ ျမင္တိုင္း

ေခၽြးနံ႔သင္းတဲ့ ေက်ာျပင္ေလးကို အမွတ္ရ

နင္ မေမာခဲ့ဘူးလား ကြယ္ ..

► ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ပံုေတြဆြဲတိုင္း

ခၽြန္ေပးတဲ့ ခံတဲေလးေတြ သတိရ

တသသ ျဖစ္ေစခဲ့တဲ့ အရာေတြေလ ..

► ကဒ္လွလွေလးထဲက အမွတ္တရေတြ

ေဆးမကြက္ေသးတဲ့ ဓာတ္ပံုေတြထဲက ေႏြးေထြးမႈေတြ

တကယ္ပါကြယ္ ..

ဘယ္ေလာက္ေဝးေဝး

နင့္ အေၾကာင္း ေတြးမိခဲ့တာ

► ေၾသာ္ .. ငယ္က ခ်စ္မို႔

ဆယ္ႏွစ္ မေတြ႕ေတာင္ မေမ့တာ

ဘာမ်ား ဆန္းမွာလဲကြယ္

သံစဥ္ျဖဴျဖဴ

3.1.2016

2:18 AM

(ခ်စ္ခင္ေလးစားရေသာ ဆရာ/ဆရာမ မ်ားသို႔ ႐ိုေသစြာ ကန္ေတာ့ပန္းဆင္လ်က္)