Tuesday, December 31, 2013
Wednesday, December 18, 2013
မီးမီးတံဂ်င္ အတင္းေျပာမယ္ (၄)
မီးမီးတံဂ်င္ က ညနက္တဲ့အထိ ဆိုင္ဖြင့္ရေတာ့ အိမ္ကို ျပန္မအိပ္ဘဲ
ဆိုင္မွာ ႀကီးေတာ္ မိသားစုနဲ႔ အတူတူ အိပ္ပါတယ္။
ညကေတာ့ အိပ္ကာနီး ျပႆနာတစ္ခုေပၚတယ္။
ဆိုင္ရဲ႕ အခန္းဖြဲ႕စည္းပံုအရ မီးမီးတံဂ်င္ရဲ႕ အိပ္ခန္းကို အၿမဲေသာ့ခတ္ထားၿပီး
ညဘက္အိပ္ကာနီးမွ ေသာ့ဖြင့္ၿပီး ဝင္အိပ္တာပါ။
မေန႔က လျပည့္ေန႔မို႔ လျပည့္ညကို ခံစားရင္း ပြဲေစ်းေလွ်ာက္မိတယ္။
ဟိုမုန္႔ဝယ္ ဒီမုန္႔ဝယ္နဲ႔ ပိုက္ဆံအသြင္းအထုတ္လုပ္ရင္းနဲ႔
အိပ္ခန္းေသာ့က က်က်န္ခဲ့သလား မသိပါဘူး။
အတူတူအိပ္တဲ့ ႀကီးေတာ္ သမီး၊ မီးမီးတံဂ်င္ရဲ႕ ညီမေတာ္ ေသာ့လာယူေတာ့မွ
ေသာ့က မရွိေတာ့ဘူး။
ေနရာအႏွံ႔ရွာတာလည္း မေတြ႕။
ေသာ့အပိုကလည္း မရွိ။
ဒါနဲ႔ပဲ ေသာ့ဖ်က္ရေတာ့မယ္လို႔ ေတြးေတာ့ က်န္တဲ့သူေတြအားလံုးက အိပ္ေနၿပီ။
ေသာ့အေျခအေနကို ၾကည့္ေတာ့ ေသာ့ကြင္းက အုတ္နံရံဘက္က သစ္သားက်ည္းေဘာင္မွာ၊ ပတၱာက ငါးထပ္သားနဲ႔လုပ္ထားတဲ့ အခန္းတံခါးမွာ။
ဒါနဲ႔ ေသာ့ဖ်က္ဖို႔ထက္ ပတၱာကို ျဖဳတ္တာက ပိုလြယ္မယ္ဆိုတာ ေတြးမိလို႔
ဝက္အူလွည့္ယူၿပီး ပတၱာက မူလီ ၄ လံုးကို ျဖဳတ္လိုက္ေတာ့ ..
အိုေက။ တံခါးပြင့္သြားၿပီး ညီအစ္မ ၂ ေယာက္ ဝင္အိပ္လိုက္ၾကတယ္။
ဆိုင္မွာ အတူေနတဲ့ ႀကီးေတာ္ေရာ၊ အျခားသူေတြေရာ မသိလိုက္ၾကဘူးေပါ့။
...........................
မနက္မွာေတာ့ အိပ္ရာထ အၿမဲေနာက္က်တဲ့ မီးမီးတံဂ်င္ကို ႀကီးေတာ္က လာႏႈိးရင္း
ႀကီးေတာ္ ► "သမီး အခန္းတံခါးက ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ ပတၱာ ျပဳတ္ေနရတာလဲ"
မီးမီးတံဂ်င္ ◄ "ညက ေသာ့ေပ်ာက္လို႔ ႀကီးႀကီးေရ။ ပတၱာကို ျဖဳတ္လိုက္ရတယ္"
ႀကီးေတာ္ ► "ဘယ္မွာ ေပ်ာက္လို႔လဲ။ ေသာ့က ဒီမွာရွိတယ္ေလ သမီးရဲ႕။"
ေျပာရင္းနဲ႔ တစ္ခုခုကို ကိုင္ၿပီး ျပတယ္။
ဒါနဲ႔ပဲ မ်က္လံုးကို ပြတ္ၿပီး ၾကည့္မိေတာ့
ခတ္လ်က္သားရွိေနေသးတဲ့ ေသာ့ခေလာက္ျဖစ္ေနတယ္။
ေစာေစာစီးစီး အူထဲက ယားလာၿပီး ရယ္ခ်င္စိတ္က မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘူး
အားရေအာင္ ရယ္ၿပီးမွ
မီးမီးတံဂ်င္ ►"ဟုတ္ဘူးေလ ႀကီးႀကီးရဲ႕။ အဲဒါ ေသာ့ခေလာက္ႀကီး။
ေပ်ာက္တာက ေသာ့တံေလ။ ေသာ့တံရွိမွ ဖြင့္လို႔ရမွာေပါ့"
ႀကီးေတာ္ ► "ေအး ေအး ဟုတ္သားပဲ။ ႀကီးႀကီး ေမ့လို႔။ ေသာ့တံရွိမွ ဖြင့္လို႔ရမွာ"
အဲလိုေျပာရင္းနဲ႔ ဆက္ေျပာတဲ့စကားေၾကာင့္ မီးမီးတံဂ်င္လည္း အူယား႐ံုတင္မဟုတ္ဘဲ
အူပါနာလာတဲ့အထိ ရယ္မိပါေတာ့တယ္။
ႀကီးေတာ္ ► "ဒါဆို ဒီေန႔ ေစ်းဆိုင္သြားၿပီး ဒီေသာ့အတြက္ ေသာ့တံ ဝယ္လိုက္ေပါ့" တဲ့
(မီးမီးတံဂ်င္ အမ်ိဳးေတြက အဲ့လို ခ်စ္စရာေကာင္းပါတယ္ဆို)
သံစဥ္ျဖဴျဖဴ
၁၈.၁၂.၂၀၁၃
၁၁း၄၃ ေအအမ္
ဆိုင္မွာ ႀကီးေတာ္ မိသားစုနဲ႔ အတူတူ အိပ္ပါတယ္။
ညကေတာ့ အိပ္ကာနီး ျပႆနာတစ္ခုေပၚတယ္။
ဆိုင္ရဲ႕ အခန္းဖြဲ႕စည္းပံုအရ မီးမီးတံဂ်င္ရဲ႕ အိပ္ခန္းကို အၿမဲေသာ့ခတ္ထားၿပီး
ညဘက္အိပ္ကာနီးမွ ေသာ့ဖြင့္ၿပီး ဝင္အိပ္တာပါ။
မေန႔က လျပည့္ေန႔မို႔ လျပည့္ညကို ခံစားရင္း ပြဲေစ်းေလွ်ာက္မိတယ္။
ဟိုမုန္႔ဝယ္ ဒီမုန္႔ဝယ္နဲ႔ ပိုက္ဆံအသြင္းအထုတ္လုပ္ရင္းနဲ႔
အိပ္ခန္းေသာ့က က်က်န္ခဲ့သလား မသိပါဘူး။
အတူတူအိပ္တဲ့ ႀကီးေတာ္ သမီး၊ မီးမီးတံဂ်င္ရဲ႕ ညီမေတာ္ ေသာ့လာယူေတာ့မွ
ေသာ့က မရွိေတာ့ဘူး။
ေနရာအႏွံ႔ရွာတာလည္း မေတြ႕။
ေသာ့အပိုကလည္း မရွိ။
ဒါနဲ႔ပဲ ေသာ့ဖ်က္ရေတာ့မယ္လို႔ ေတြးေတာ့ က်န္တဲ့သူေတြအားလံုးက အိပ္ေနၿပီ။
ေသာ့အေျခအေနကို ၾကည့္ေတာ့ ေသာ့ကြင္းက အုတ္နံရံဘက္က သစ္သားက်ည္းေဘာင္မွာ၊ ပတၱာက ငါးထပ္သားနဲ႔လုပ္ထားတဲ့ အခန္းတံခါးမွာ။
ဒါနဲ႔ ေသာ့ဖ်က္ဖို႔ထက္ ပတၱာကို ျဖဳတ္တာက ပိုလြယ္မယ္ဆိုတာ ေတြးမိလို႔
ဝက္အူလွည့္ယူၿပီး ပတၱာက မူလီ ၄ လံုးကို ျဖဳတ္လိုက္ေတာ့ ..
အိုေက။ တံခါးပြင့္သြားၿပီး ညီအစ္မ ၂ ေယာက္ ဝင္အိပ္လိုက္ၾကတယ္။
ဆိုင္မွာ အတူေနတဲ့ ႀကီးေတာ္ေရာ၊ အျခားသူေတြေရာ မသိလိုက္ၾကဘူးေပါ့။
...........................
မနက္မွာေတာ့ အိပ္ရာထ အၿမဲေနာက္က်တဲ့ မီးမီးတံဂ်င္ကို ႀကီးေတာ္က လာႏႈိးရင္း
ႀကီးေတာ္ ► "သမီး အခန္းတံခါးက ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ ပတၱာ ျပဳတ္ေနရတာလဲ"
မီးမီးတံဂ်င္ ◄ "ညက ေသာ့ေပ်ာက္လို႔ ႀကီးႀကီးေရ။ ပတၱာကို ျဖဳတ္လိုက္ရတယ္"
ႀကီးေတာ္ ► "ဘယ္မွာ ေပ်ာက္လို႔လဲ။ ေသာ့က ဒီမွာရွိတယ္ေလ သမီးရဲ႕။"
ေျပာရင္းနဲ႔ တစ္ခုခုကို ကိုင္ၿပီး ျပတယ္။
ဒါနဲ႔ပဲ မ်က္လံုးကို ပြတ္ၿပီး ၾကည့္မိေတာ့
ခတ္လ်က္သားရွိေနေသးတဲ့ ေသာ့ခေလာက္ျဖစ္ေနတယ္။
ေစာေစာစီးစီး အူထဲက ယားလာၿပီး ရယ္ခ်င္စိတ္က မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘူး
အားရေအာင္ ရယ္ၿပီးမွ
မီးမီးတံဂ်င္ ►"ဟုတ္ဘူးေလ ႀကီးႀကီးရဲ႕။ အဲဒါ ေသာ့ခေလာက္ႀကီး။
ေပ်ာက္တာက ေသာ့တံေလ။ ေသာ့တံရွိမွ ဖြင့္လို႔ရမွာေပါ့"
ႀကီးေတာ္ ► "ေအး ေအး ဟုတ္သားပဲ။ ႀကီးႀကီး ေမ့လို႔။ ေသာ့တံရွိမွ ဖြင့္လို႔ရမွာ"
အဲလိုေျပာရင္းနဲ႔ ဆက္ေျပာတဲ့စကားေၾကာင့္ မီးမီးတံဂ်င္လည္း အူယား႐ံုတင္မဟုတ္ဘဲ
အူပါနာလာတဲ့အထိ ရယ္မိပါေတာ့တယ္။
ႀကီးေတာ္ ► "ဒါဆို ဒီေန႔ ေစ်းဆိုင္သြားၿပီး ဒီေသာ့အတြက္ ေသာ့တံ ဝယ္လိုက္ေပါ့" တဲ့
(မီးမီးတံဂ်င္ အမ်ိဳးေတြက အဲ့လို ခ်စ္စရာေကာင္းပါတယ္ဆို)
သံစဥ္ျဖဴျဖဴ
၁၈.၁၂.၂၀၁၃
၁၁း၄၃ ေအအမ္
မီးမီးတံဂ်င္ အတင္းေျပာမယ္ (၃)
အမ်ိဳးေတြအေၾကာင္း အတင္းေျပာရင္းနဲ႔ ၾကားျဖတ္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အေၾကာင္း ေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။
အစ္မအရင္းလို ခင္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းဆိုေတာ့ သူလည္း အမ်ိဳးပဲေပါ့ေနာ္။
အဲဒီအစ္မက ဆက္သြယ္ေရးမွာ လုပ္ပါတယ္။
သူ႔အလုပ္နဲ႔ သူ႐ႈပ္ေနတာမို႔ အရင္ကေတာ့ အင္တာနက္ သိပ္မသံုးပါဘူး။
ခုေနာက္ပိုင္း မီးမီးတံဂ်င္တို႔ ၿမိဳ႕မွာ ဖုန္းနဲ႔ အင္တာနက္ သံုးလို႔ရလာေတာ့
သူလည္း သူ႔ဖုန္းေလးကို အင္တာနက္ ေလွ်ာက္ပါတယ္။
အင္တာနက္ ခ်ိတ္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔မွာပဲ
"လုပ္ၾကပါဦး .. ငါ့ဖုန္းမေန႔ကမွ ေငြျဖည့္ထားတာ
ဒီမနက္ ၁၅ က်ပ္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္" တဲ့
အဲဒါနဲ႔ အင္တာနက္ကို မသံုးတဲ့အခ်ိန္မွာ ပိတ္ထားဖို႔ေျပာရင္း
E ပံုေလး ေပၚေနရင္ အင္တာနက္ ရတယ္။
ေပ်ာက္သြားရင္ အင္တာနက္ မရေၾကာင္း
E စာလံုးေလးကို သတိထားၾကည့္ဖို႔ ေျပာျပရတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ဂ်ီေတာ့အေကာင့္ဖြင့္ ေဖ့ဘြတ္အေကာင့္ဖြင့္နဲ႔
အင္တာနက္ စသံုးပါေတာ့တယ္။
သိခ်င္တာရွိရင္ ဖုန္းဆက္ၿပီး လွမ္းေမးတာတစ္မ်ိဳး၊
လူကိုယ္တိုင္ သြားေမးတာတစ္မ်ိဳးနဲ႔
တစ္ပါတ္ေလာက္မွာ သူ အေတာ္သံုးတတ္သြားတယ္။
ဓာတ္ပံုေတြလည္း တင္တတ္လာတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဖုန္းမွာ တစ္ခုခု ထူးျခားတိုင္း သူငယ္ခ်င္းေတြကို
လွမ္းေမးၿမဲပါပဲ။
"လုပ္ၾကပါဦး .. ငါ့ ဖုန္းက ကလံု ကလံုနဲ႔ ျမည္ေနတယ္"
"လုပ္ၾကပါဦး .. ငါ့ ဖုန္းက ျမန္မာစာ႐ိုက္မရေတာ့ဘူး"
"လုပ္ၾကပါဦး .. ငါ့ ဖုန္းက ပူလာျပန္ၿပီ။ ေပါက္ကြဲေတာ့မလား မသိဘူး"
အဲလိုနဲ႔ သံုးေနရင္းကေန
တစ္ရက္မွာေတာ့ သူ႔တူမေလး ထူးခၽြန္စာေမးပြဲေျဖဖို႔အတြက္
မီးမီးတံဂ်င္တို႔ေနတဲ့ ခ႐ိုင္ၿမိဳ႕ကေလးကေန တိုင္းၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကို
အုပ္ထိန္းသူအေနနဲ႔ လိုက္သြားရတယ္။
ကေလးက စာေမးပြဲေျဖေနေတာ့ သူက အျပင္မွာ ဟိုေလွ်ာက္ ဒီေလွ်ာက္ လုပ္လိုက္
မိုးတိုးမတ္တပ္ရပ္လိုက္ ေျဖမွ ေျဖႏိုင္ပါ့မလားေတြးရတာ စိတ္ပင္ပန္းလာတယ္။
ဒါနဲ႔ပဲ အနားမွာရွိတဲ့ ခံုတန္းရွည္ေလးမွာထိုင္ အင္တာနက္သံုးဖို႔ ဖုန္းကိုဖြင့္လိုက္ပါေတာ့တယ္။
ဖြင့္ဖြင့္ခ်င္းမွာပဲ သူ လန္႔သြားၿပီး ဖုန္းဆိုင္ဖြင့္ထားတဲ့ ေမာင္ငယ္ဆီ လွမ္းဆက္ပါေတာ့တယ္။
"လုပ္ၾကပါဦး .. ငါ ဘာေတြ ႏွိပ္မိတယ္မသိဘူး။
ဖုန္းမွာ E လည္း မေပၚဘူး။
H ဆိုတဲ့ စာလံုးႀကီးေပၚလာတယ္" တဲ့။
မီးမီးတံဂ်င္တို႔ရဲ႕ ၿမိဳ႕မွာက ဘယ္တုန္းကမွ H ေတြ 3G ေတြ မမိဘူးေတာ့
သူ႔ချမာ အေတာ္ေလး လန္႔သြားရွာပါတယ္။
(ဟုတ္ကဲ့ .. မီးမီးတံဂ်င္ ရဲ႕ အစ္မက ဆက္သြယ္ေရးဝန္ထမ္းပါ။)
(မီးမီးတံဂ်င္ရဲ႕ အမ်ိဳးေတြက အဲ့လို ႐ိုးသားၾကပါတယ္။)
သံစဥ္ျဖဴျဖဴ
၁၆.၁၂.၂၀၁၃
၇း၃၁ ပီအမ္
ေမာင့္အတြက္ (၁၀)
►► လြမ္းတယ္လို႔ ေျပာဖို႔ေတာင္
အင္အားမရွိ
ေမာင္ မွ မသိႏိုင္ပဲကြယ္ ~~
►► ေဆာင္းက
တစ္ရက္ထက္ တစ္ရက္ ပိုလို႔ ေအးစက္
ကိုယ့္လက္ေတြ
ဘယ္မွာဖြက္ရမလဲ ~~
►► အႀကိမ္ႀကိမ္ လဲၿပိဳခဲ့တာေတာင္
ကိုယ္ကေတာ့
ႏွင္းေတာထဲမွာ ေႏြးမယ္ ထင္တုန္း ~~
သံစဥ္ျဖဴျဖဴ
၁၇.၁၂.၁၃
၁၁း၃၅ ပီအမ္
Saturday, December 14, 2013
ႀကီးႀကီး နဲ႔ ဦးထုပ္ဖမ္းျခင္း
ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ႀကီးေတာ္ ေနာက္တစ္ေယာက္အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။
ဒီႀကီးေတာ္ကလည္း အရင္ကေတာ့ ေတာမွာေနတာပါ။
ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ေယာက်္ားကလည္း ဆံုး၊ သားသမီးေတြလည္း အိမ္ေထာင္က်တဲ့သူက်ေနၿပီမို႔
က်န္ေနေသးတဲ့ သမီး အပ်ိဳ ၂ ေယာက္နဲ႔အတူ မီးမီးတံဂ်င္တို႔ရဲ႕ ၿမိဳ႕ေလးကို တက္လာတာ။
မီးမီးတို႔ရဲ႕ ၿမိဳ႕ေလးက ၿမိဳ႕ႀကီးမဟုတ္ေပမယ့္ အထိုက္အေလ်ာက္ေတာ့ ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕မွာ ရွိသင့္တာေတြ ရွိရဲ႕။
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတြရွိတယ္။
တစ္လမ္းေမာင္းစနစ္ရွိတယ္။
ဒီႏွစ္ပိုင္းမွာ ထူးထူးျခားျခား မီးပြိဳင့္ပါ ရွိလာတယ္။
အြန္း .. ဘဲဥပဲ ေခၚေခၚ ေမာ္ေတာ္ပီကယ္ပဲ ေခၚေခၚ
ယာဥ္ထိန္းရဲသားႀကီးေတြလည္း ရွိတာေပါ့ေလ။
မီးမီးတို႔ၿမိဳ႕ေလးက ခုေနာက္ပိုင္းမွာ ကားအေရအတြက္လည္း မ်ားလာေပမယ့္
ဆိုင္ကယ္စီးတဲ့သူက ပိုမ်ားေနေသးတာပါပဲ။
ထံုးစံအတိုင္း ယာဥ္ထိန္းရဲေတြက လမ္းဆံုလမ္းခြေတြမွာ ယာဥ္စည္းကမ္းမညီတဲ့ ဆိုင္ကယ္ေတြကို ဖမ္းတယ္။
စစ္ေဆးစရာေတြမ်ားေပမယ့္လည္း ဦးထုပ္မေဆာင္းတဲ့ဆိုင္ကယ္ေတြကိ
ဦးထုပ္အျပည့္အစံုေဆာင္းလာတဲ့ ဆိုင္ကယ္ေတြဆိုရင္ မတားဘဲ လႊတ္ေပးလိုက္တာ မ်ားတယ္ေပါ့။
အဲဒီေတာ့ အဲဒီလုပ္ငန္းစဥ္ကို အလြယ္တကူ ဦးထုပ္ဖမ္းတယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။
အဖမ္းအဆီးရွိတဲ့ေန႔မ်ားဆိုရင္ ဆိုင္ကယ္အခ်င္းခ်င္းလည္း သတိေပးၾကတယ္။
ဟိုနားမွာ ဦးထုပ္ေတြ ဖမ္းေနတယ္။ ဒီနားမွာ ဦးထုပ္ေတြ ဖမ္းေနတယ္ နဲ႔။
ရပ္ကြက္ထဲေရာက္ေတာ့လည္း အိမ္မွာ အခ်င္းခ်င္း သတိေပးၾကျပန္တယ္။
ခဏခဏေျပာပါမ်ားေတာ့ အဲဒီစကားလံုးက မီးမီးတံဂ်င္ ႀကီးႀကီးရဲ႕ နားထဲ ေရာက္လာတယ္။
တစ္ေန႔မွာေတာ့ သူတို႔ ေဘးအိမ္က ေကာင္ေလးက သူ႔အစ္ကိုကို အဲဒီစကား ေျပာတာ သူ ၾကားလိုက္ရတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ထမင္းျပန္လာစားတဲ့ သူ႔သမီးအငယ္က အလုပ္ကို ျပန္သြားဖို႔ စက္ဘီးတြန္းၿပီး ျပန္ထြက္လာပါတယ္။
လွ်ာထိုးဦးထုပ္ေလး ေဆာင္းထားတဲ့ သူ႔သမီးကိုေတြ႕လိုက္ရေတာ့ ႀကီးႀကီးလည္း မ်က္လံုးျပဴးသြားၿပီး
"သမီးေရ၊ ဦးထုပ္ကို ခၽြတ္ထားခဲ့ဦး။ ဒီေန႔ ဦးထုပ္ေတြ ဖမ္းေနတယ္တဲ့။" လို႔ ေျပာလိုက္ပါေတာ့တယ္။
(မီးမီးတံဂ်င္တို႔ အမ်ိဳးက အဲ့လို ႐ိုးအၿပီး ခ်စ္ခ်ာေကာင္းပါတယ္)
သံစဥ္ျဖဴျဖဴ
၁၃.၁၂.၁၃
၁၁း၂၂ ပီအမ္
(ဖ်ားဖ်ား ~~ အမ်ိဳးေတြ မဖတ္မိပါေစနဲ႔
အထူးသျဖင့္ ႀကီးႀကီး သမီး မဖတ္မိပါေစနဲ႔ .. )
ဒီႀကီးေတာ္ကလည္း အရင္ကေတာ့ ေတာမွာေနတာပါ။
ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ေယာက်္ားကလည္း ဆံုး၊ သားသမီးေတြလည္း အိမ္ေထာင္က်တဲ့သူက်ေနၿပီမို႔
က်န္ေနေသးတဲ့ သမီး အပ်ိဳ ၂ ေယာက္နဲ႔အတူ မီးမီးတံဂ်င္တို႔ရဲ႕ ၿမိဳ႕ေလးကို တက္လာတာ။
မီးမီးတို႔ရဲ႕ ၿမိဳ႕ေလးက ၿမိဳ႕ႀကီးမဟုတ္ေပမယ့္ အထိုက္အေလ်ာက္ေတာ့ ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕မွာ ရွိသင့္တာေတြ ရွိရဲ႕။
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတြရွိတယ္။
တစ္လမ္းေမာင္းစနစ္ရွိတယ္။
ဒီႏွစ္ပိုင္းမွာ ထူးထူးျခားျခား မီးပြိဳင့္ပါ ရွိလာတယ္။
အြန္း .. ဘဲဥပဲ ေခၚေခၚ ေမာ္ေတာ္ပီကယ္ပဲ ေခၚေခၚ
ယာဥ္ထိန္းရဲသားႀကီးေတြလည္း ရွိတာေပါ့ေလ။
မီးမီးတို႔ၿမိဳ႕ေလးက ခုေနာက္ပိုင္းမွာ ကားအေရအတြက္လည္း မ်ားလာေပမယ့္
ဆိုင္ကယ္စီးတဲ့သူက ပိုမ်ားေနေသးတာပါပဲ။
ထံုးစံအတိုင္း ယာဥ္ထိန္းရဲေတြက လမ္းဆံုလမ္းခြေတြမွာ ယာဥ္စည္းကမ္းမညီတဲ့ ဆိုင္ကယ္ေတြကို ဖမ္းတယ္။
စစ္ေဆးစရာေတြမ်ားေပမယ့္လည္း ဦးထုပ္မေဆာင္းတဲ့ဆိုင္ကယ္ေတြကိ
ဦးထုပ္အျပည့္အစံုေဆာင္းလာတဲ့ ဆိုင္ကယ္ေတြဆိုရင္ မတားဘဲ လႊတ္ေပးလိုက္တာ မ်ားတယ္ေပါ့။
အဲဒီေတာ့ အဲဒီလုပ္ငန္းစဥ္ကို အလြယ္တကူ ဦးထုပ္ဖမ္းတယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။
အဖမ္းအဆီးရွိတဲ့ေန႔မ်ားဆိုရင္ ဆိုင္ကယ္အခ်င္းခ်င္းလည္း သတိေပးၾကတယ္။
ဟိုနားမွာ ဦးထုပ္ေတြ ဖမ္းေနတယ္။ ဒီနားမွာ ဦးထုပ္ေတြ ဖမ္းေနတယ္ နဲ႔။
ရပ္ကြက္ထဲေရာက္ေတာ့လည္း အိမ္မွာ အခ်င္းခ်င္း သတိေပးၾကျပန္တယ္။
ခဏခဏေျပာပါမ်ားေတာ့ အဲဒီစကားလံုးက မီးမီးတံဂ်င္ ႀကီးႀကီးရဲ႕ နားထဲ ေရာက္လာတယ္။
တစ္ေန႔မွာေတာ့ သူတို႔ ေဘးအိမ္က ေကာင္ေလးက သူ႔အစ္ကိုကို အဲဒီစကား ေျပာတာ သူ ၾကားလိုက္ရတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ထမင္းျပန္လာစားတဲ့ သူ႔သမီးအငယ္က အလုပ္ကို ျပန္သြားဖို႔ စက္ဘီးတြန္းၿပီး ျပန္ထြက္လာပါတယ္။
လွ်ာထိုးဦးထုပ္ေလး ေဆာင္းထားတဲ့ သူ႔သမီးကိုေတြ႕လိုက္ရေတာ့ ႀကီးႀကီးလည္း မ်က္လံုးျပဴးသြားၿပီး
"သမီးေရ၊ ဦးထုပ္ကို ခၽြတ္ထားခဲ့ဦး။ ဒီေန႔ ဦးထုပ္ေတြ ဖမ္းေနတယ္တဲ့။" လို႔ ေျပာလိုက္ပါေတာ့တယ္။
(မီးမီးတံဂ်င္တို႔ အမ်ိဳးက အဲ့လို ႐ိုးအၿပီး ခ်စ္ခ်ာေကာင္းပါတယ္)
သံစဥ္ျဖဴျဖဴ
၁၃.၁၂.၁၃
၁၁း၂၂ ပီအမ္
(ဖ်ားဖ်ား ~~ အမ်ိဳးေတြ မဖတ္မိပါေစနဲ႔
အထူးသျဖင့္ ႀကီးႀကီး သမီး မဖတ္မိပါေစနဲ႔ .. )
ေစ်းေရာင္းေကာင္းတဲ့ ႀကီးေတာ္
အမ်ိဳးေတြအေၾကာင္းကို ေရးတတ္တဲ့ ေမာင္ငယ္ေလးရဲေထြး ကို အားက်လို႔
မီးမီးတံဂ်င္လည္း ကိုယ့္ အမ်ိဳးေတြအေၾကာင္း အတင္းေျပာခ်င္စိတ္ ေပါက္လာပါတယ္။
အရင္ဆံုး သတိရမိတာက အေမ့ရဲ႕ အစ္မ
မီးမီးတံဂ်င္ဖူဖူရဲ႕ ႀကီးေတာ္ႀကီး
သူေနတဲ့ရြာက လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးလည္းမေကာင္း
လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရးပဲ အဓိကအားထားလုပ္ကိုင္ရတဲ့ရြာမို႔
ေျပလည္တဲ့သူထက္ မေျပလည္တဲ့သူက မ်ားတဲ့ ရြာေလး။
ႀကီးေတာ္ႀကီးက ၿမိဳ႕ကိုတက္ၿပီး
အေပါင္ဆိုင္ေတြက ျပန္ေရာင္းတဲ့ အထည္ေတြကို ဝယ္ၿပီး
ရြာမွာ ျပန္ေရာင္းတဲ့အလုပ္ လုပ္တယ္။
အဝတ္အစားအသစ္ဝယ္ဖို႔ဆိုလည္း ၿမိဳ႕တက္ၿပီးမွ ဝယ္ၾကရတာမ်ိဳးဆိုေတာ့
ေစ်းလည္းသက္သာၿပီး အဝတ္ေတြကလည္း ေကာင္းတဲ့
အထည္ေဟာင္းေလးေတြကို ဝယ္ခ်င္သူက မရွားပါဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔မွာေတာ့
အဝတ္ထုပ္ေတြကို ေလွေပၚတင္
ေခ်ာင္း႐ိုးတစ္ေလွ်ာက္ ေလွေလးေလွာ္ၿပီး ထြက္သြားတဲ့ ႀကီးေတာ္ႀကီးဟာ
အိမ္ကိုျပန္လာေတာ့ အကၤ်ီ ပါမလာေတာ့ပါဘူး။
ေလွေပၚမွာလည္း ဘဲဥေတြေရာ၊ ငါးပိေရက်ိဳေတြေရာ
ငါးတြဲေတြေရာ ျပည့္လို႔။
ႀကီးေတာ္ႀကီးကေတာ့ ထဘီရင္လ်ားေလးနဲ႔။
အားလံုးက စိုးရိမ္တႀကီးနဲ႔ ဝိုင္းေမးၾကေပမယ့္
ႀကီးေတာ္ႀကီးက ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးပဲ။
ေနာက္မွ သိရတာက သူဝတ္သြားတဲ့ အကၤ်ီကိုပါ
ႀကိဳက္တယ္ဆိုလို႔ ေရာင္းခဲ့ပါသတဲ့ .. ေလ။
(မီးမီးတံဂ်င္တို႔ အမ်ိဳးက အဲ့လိုပဲ ေစ်းေရာင္းတာ သိပ္ေတာ္ပါတယ္။)
သံစဥ္ျဖဴျဖဴ
၁၃.၁၂.၁၃
၁၀း၄၃ ပီအမ္
မီးမီးတံဂ်င္လည္း ကိုယ့္ အမ်ိဳးေတြအေၾကာင္း အတင္းေျပာခ်င္စိတ္ ေပါက္လာပါတယ္။
အရင္ဆံုး သတိရမိတာက အေမ့ရဲ႕ အစ္မ
မီးမီးတံဂ်င္ဖူဖူရဲ႕ ႀကီးေတာ္ႀကီး
သူေနတဲ့ရြာက လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးလည္းမေကာင္း
လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရးပဲ အဓိကအားထားလုပ္ကိုင္ရတဲ့ရြာမို႔
ေျပလည္တဲ့သူထက္ မေျပလည္တဲ့သူက မ်ားတဲ့ ရြာေလး။
ႀကီးေတာ္ႀကီးက ၿမိဳ႕ကိုတက္ၿပီး
အေပါင္ဆိုင္ေတြက ျပန္ေရာင္းတဲ့ အထည္ေတြကို ဝယ္ၿပီး
ရြာမွာ ျပန္ေရာင္းတဲ့အလုပ္ လုပ္တယ္။
အဝတ္အစားအသစ္ဝယ္ဖို႔ဆိုလည္း ၿမိဳ႕တက္ၿပီးမွ ဝယ္ၾကရတာမ်ိဳးဆိုေတာ့
ေစ်းလည္းသက္သာၿပီး အဝတ္ေတြကလည္း ေကာင္းတဲ့
အထည္ေဟာင္းေလးေတြကို ဝယ္ခ်င္သူက မရွားပါဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔မွာေတာ့
အဝတ္ထုပ္ေတြကို ေလွေပၚတင္
ေခ်ာင္း႐ိုးတစ္ေလွ်ာက္ ေလွေလးေလွာ္ၿပီး ထြက္သြားတဲ့ ႀကီးေတာ္ႀကီးဟာ
အိမ္ကိုျပန္လာေတာ့ အကၤ်ီ ပါမလာေတာ့ပါဘူး။
ေလွေပၚမွာလည္း ဘဲဥေတြေရာ၊ ငါးပိေရက်ိဳေတြေရာ
ငါးတြဲေတြေရာ ျပည့္လို႔။
ႀကီးေတာ္ႀကီးကေတာ့ ထဘီရင္လ်ားေလးနဲ႔။
အားလံုးက စိုးရိမ္တႀကီးနဲ႔ ဝိုင္းေမးၾကေပမယ့္
ႀကီးေတာ္ႀကီးက ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးပဲ။
ေနာက္မွ သိရတာက သူဝတ္သြားတဲ့ အကၤ်ီကိုပါ
ႀကိဳက္တယ္ဆိုလို႔ ေရာင္းခဲ့ပါသတဲ့ .. ေလ။
(မီးမီးတံဂ်င္တို႔ အမ်ိဳးက အဲ့လိုပဲ ေစ်းေရာင္းတာ သိပ္ေတာ္ပါတယ္။)
သံစဥ္ျဖဴျဖဴ
၁၃.၁၂.၁၃
၁၀း၄၃ ပီအမ္
Saturday, December 7, 2013
ေလာင္ကၽြမ္းျခင္း
►► တိတ္တဆိတ္ ညလယ္ယံမွာ
အေတြးေတြ ေမွာင္မိုက္
ကိုယ့္ ရင္တဝိုက္ဟာ
မီးမၿမိႇဳက္ဘဲ ေလာင္တယ္ ~~
►► ႏွလံုးေသြးတို႔ စိမ့္စို
မ်က္ရည္ဟာ မငိုဘဲ ၿပိဳတယ္ ~~
►► သက္တမ္းလြန္သြားတဲ့ခ်စ္ျခင္းဟာ
ကိုယ့္အတြက္ အပင္း ျဖစ္ခဲ့
မ်ိဳခ်ထားမိတဲ့ ခါးသည္းမႈေတြက
မေထြးႏိုင္ မအန္ႏိုင္ ~~
►► ဝဋ္ေႂကြးရွိခဲ့တာလား
အခ်စ္ဟာ ေဘး ျဖစ္ေစခဲ့
ခ်စ္ခဲ့သမွ် အရာရာ
ကိုယ့္အျပစ္သာ ျဖစ္ပါေစေတာ့ကြယ္ ~~
သံစဥ္ျဖဴျဖဴ
(၁၆.၁၁.၁၃)
အေတြးေတြ ေမွာင္မိုက္
ကိုယ့္ ရင္တဝိုက္ဟာ
မီးမၿမိႇဳက္ဘဲ ေလာင္တယ္ ~~
►► ႏွလံုးေသြးတို႔ စိမ့္စို
မ်က္ရည္ဟာ မငိုဘဲ ၿပိဳတယ္ ~~
►► သက္တမ္းလြန္သြားတဲ့ခ်စ္ျခင္းဟာ
ကိုယ့္အတြက္ အပင္း ျဖစ္ခဲ့
မ်ိဳခ်ထားမိတဲ့ ခါးသည္းမႈေတြက
မေထြးႏိုင္ မအန္ႏိုင္ ~~
►► ဝဋ္ေႂကြးရွိခဲ့တာလား
အခ်စ္ဟာ ေဘး ျဖစ္ေစခဲ့
ခ်စ္ခဲ့သမွ် အရာရာ
ကိုယ့္အျပစ္သာ ျဖစ္ပါေစေတာ့ကြယ္ ~~
သံစဥ္ျဖဴျဖဴ
(၁၆.၁၁.၁၃)
ကံဆိုးမ
►► မ်က္ဝန္းတာအက်ိဳးမွာ
ေနာင္တေတြ တနင့္တပိုးနဲ႔
အလြမ္းေတြ တိုးသထက္တိုးလာခဲ့ ~~
►► သတိမထားဘဲ ႐ႈိက္လာခဲ့တဲ့ အသက္႐ွဴျခင္းဟာ
ခက္ခဲခ်ိန္ရွိမွန္း
မြန္းၾကပ္လာေတာ့မွ သိရ ~~
►► စဲပါေတာ့ စဲပါေတာ့
စဲပါေတာ့ကြယ္
ရႊဲရႊဲစိုေနခဲ့ၿပီပဲ
ကိုယ္သြားရာပါ
တစ္ကိုယ္စာသာရႊဲတဲ့
ေပါကၡရဝႆမိုးသည္းသည္း
အခုပဲ စဲလို႔ ရပ္တန္႔ေပးပါေတာ့
ကံဆိုးမ အျဖစ္က ကိုယ္လြတ္ေျမာက္ခ်င္လို႔ပါ ~~
သံစဥ္ျဖဴျဖဴ
(၂၁.၁၁.၂၀၁၃)
၈း၀၄ ပီအမ္
မွတ္ခ်က္။ ။ ( "စဲ" အား "ဆဲ" ဟု မဖတ္ရ။ )
ေနာင္တေတြ တနင့္တပိုးနဲ႔
အလြမ္းေတြ တိုးသထက္တိုးလာခဲ့ ~~
►► သတိမထားဘဲ ႐ႈိက္လာခဲ့တဲ့ အသက္႐ွဴျခင္းဟာ
ခက္ခဲခ်ိန္ရွိမွန္း
မြန္းၾကပ္လာေတာ့မွ သိရ ~~
►► စဲပါေတာ့ စဲပါေတာ့
စဲပါေတာ့ကြယ္
ရႊဲရႊဲစိုေနခဲ့ၿပီပဲ
ကိုယ္သြားရာပါ
တစ္ကိုယ္စာသာရႊဲတဲ့
ေပါကၡရဝႆမိုးသည္းသည္း
အခုပဲ စဲလို႔ ရပ္တန္႔ေပးပါေတာ့
ကံဆိုးမ အျဖစ္က ကိုယ္လြတ္ေျမာက္ခ်င္လို႔ပါ ~~
သံစဥ္ျဖဴျဖဴ
(၂၁.၁၁.၂၀၁၃)
၈း၀၄ ပီအမ္
မွတ္ခ်က္။ ။ ( "စဲ" အား "ဆဲ" ဟု မဖတ္ရ။ )
ေမာင့္ အတြက္ (၉)
►► စကားလံုးေတြ ျပည့္သိပ္လာတဲ့အခါ
ကိုယ္ေရးေနတဲ့ စာဟာ ဗလာ ျဖစ္သြားခဲ့ ~~
►► ေျပာစရာေတြ ရင္နဲ႔ မဆံ့တဲ့အခါ
ပြင့္က်မလာဖို႔
ႏႈတ္ခမ္းလႊာကို တင္းတင္းေစ့ထားရ ~~
►► ကိုယ့္ရဲ႕ တိတ္ဆိတ္ျခင္းမွာ အသံေတြ ရွိတယ္
ကိုယ့္ရဲ႕ ၿငိမ္သက္ျခင္းမွာ လႈပ္ရွားမႈ ရွိတယ္
ကိုယ့္ရဲ႕ မ်ိဳသိပ္ျခင္းမွာ ဆႏၵေတြ ရွိတယ္ ~~
►► ႏႈတ္ဆက္ၾကစို႔ကြယ္
ဝမ္းစာမျပည့္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းတရားနဲ႔ေတာ့
ကိုယ့္ ႏွလံုးသားကို ဖတ္ဖို႔ အဆင္မေျပႏိုင္ဘူး ~~
သံစဥ္ျဖဴျဖဴ
(၂၁.၁၁.၂၀၁၃)
၁၁း၁၃ ပီအမ္
ကိုယ္ေရးေနတဲ့ စာဟာ ဗလာ ျဖစ္သြားခဲ့ ~~
►► ေျပာစရာေတြ ရင္နဲ႔ မဆံ့တဲ့အခါ
ပြင့္က်မလာဖို႔
ႏႈတ္ခမ္းလႊာကို တင္းတင္းေစ့ထားရ ~~
►► ကိုယ့္ရဲ႕ တိတ္ဆိတ္ျခင္းမွာ အသံေတြ ရွိတယ္
ကိုယ့္ရဲ႕ ၿငိမ္သက္ျခင္းမွာ လႈပ္ရွားမႈ ရွိတယ္
ကိုယ့္ရဲ႕ မ်ိဳသိပ္ျခင္းမွာ ဆႏၵေတြ ရွိတယ္ ~~
►► ႏႈတ္ဆက္ၾကစို႔ကြယ္
ဝမ္းစာမျပည့္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းတရားနဲ႔ေတာ့
ကိုယ့္ ႏွလံုးသားကို ဖတ္ဖို႔ အဆင္မေျပႏိုင္ဘူး ~~
သံစဥ္ျဖဴျဖဴ
(၂၁.၁၁.၂၀၁၃)
၁၁း၁၃ ပီအမ္
Thursday, December 5, 2013
ကေလးေလး ... သို႔ (၁)
►► ကေလးေလး ဟာ
ကိုယ္ ဖြဖြေလး ေခါက္ထားတဲ့ စာမ်က္ႏွာ ..
အဲဒီမွာ
အလွပဆံုး စာသားေတြ ေရးဖူးရဲ႕ ~~
► ၿပံဳးေယာင္ေယာင္ အၾကည့္မွာ
ကိုယ္ ၾကည္ေမြ႕ဖူးရဲ႕ ~~
► ေႏြးေထြးတဲ့ စကားတစ္ခြန္းမွာ
ကိုယ္ ေပ်ာ္ဝင္ဖူးရဲ႕ ~~
► ၾကင္နာတဲ့ ဂ႐ုစိုက္မႈမွာ
ကိုယ္ ႐ူးမိုက္ဖူးေလရဲ႕ ~~
►► ဘဝဟာ စာအုပ္တစ္အုပ္ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆို
ကိုယ့္ကို ဘယ္သန္တစ္ေယာက္ အျဖစ္ ေျပာင္းလဲခြင့္ေပးပါ ~~
►► ခုေတာ့
လူႀကီးျဖစ္သြားတဲ့ ကေလးေလးဟာ
ကိုယ္ လက္လွမ္းမမီတဲ့ စာမ်က္ႏွာ
ကိုယ့္ရဲ႕ ဟိုး အေဝးမွာ ~~
သံစဥ္ျဖဴျဖဴ
(၁၂.၃.၁၃)
၁၀း၄၀ ပီအမ္
ထြက္ေပါက္
►► ထြက္ေပါက္ဆိုတာ
တစ္ခါတေလမွာ
ေဖာက္ထြက္မွ ေတြ႕ႏိုင္တဲ့အရာ ~~
►► အခက္အခဲဆိုတာ
မေလွ်ာ္ရေသးတဲ့ အဝတ္ထုပ္
မလုပ္ျဖစ္ေသးတဲ့ အိမ္စာ
ကဲ .. ဘယ္ေလာက္ၾကာမွာမို႔လဲ ~~
►► အနီးဆံုးေနရာက စ ရွင္း
ဒီႀကိဳးေတြ တစ္ခ်ိန္မွာ ကင္းရမွာေပါ့ ~~
►► ပင့္ကူမွ်င္လား
ပိုက္ကြန္လား
ကိုယ္တို႔ ႐ုန္းၾကည့္မွ သိမယ္ေလ ~~
သံစဥ္ျဖဴျဖဴ
(၁.၁၂.၁၃)
၁း၁၅ ပီအမ္
တစ္ခါတေလမွာ
ေဖာက္ထြက္မွ ေတြ႕ႏိုင္တဲ့အရာ ~~
►► အခက္အခဲဆိုတာ
မေလွ်ာ္ရေသးတဲ့ အဝတ္ထုပ္
မလုပ္ျဖစ္ေသးတဲ့ အိမ္စာ
ကဲ .. ဘယ္ေလာက္ၾကာမွာမို႔လဲ ~~
►► အနီးဆံုးေနရာက စ ရွင္း
ဒီႀကိဳးေတြ တစ္ခ်ိန္မွာ ကင္းရမွာေပါ့ ~~
►► ပင့္ကူမွ်င္လား
ပိုက္ကြန္လား
ကိုယ္တို႔ ႐ုန္းၾကည့္မွ သိမယ္ေလ ~~
သံစဥ္ျဖဴျဖဴ
(၁.၁၂.၁၃)
၁း၁၅ ပီအမ္
ငံုအဖူးရယ္မို႔
"ႏွာဗူးႀကီး ... ႏွာဗူးႀကီး"
ညည္းစီစီျဖစ္လာလို႔ မွိတ္ထားမိတဲ့ မ်က္လံုးေၾကာင့္ ဘယ္နားေရာက္ေနမွန္းမသိ။
နားထဲကို ႐ုတ္တရက္ ဝင္လာတဲ့ အသံေၾကာင့္ မ်က္လံုးလည္းပြင့္ ခါးက အလိုလိုမတ္ၿပီး အသံၾကားရာကို ရွာေဖြမိေတာ့သည္။
အသံေလးက ႏုနယ္လြန္းသည္ မဟုတ္လား။
ကၽြန္မစီးလာတဲ့ အငွားကားေရာက္ေနတဲ့ ေနရာက မီးပြိဳင့္ ၂ ဆင့္ မိတတ္တဲ့ လမ္းေပၚမွာ။
မီးပြိဳင့္ေရာက္ဖို႔ အေတာ္လိုေသးေပမယ့္ ပြိဳင့္မိသြားပံုပါပဲ။
ကိုယ့္ကားက ခုမွရပ္လိုက္ေတာ့ တန္းစီေနတဲ့ ကားတန္းထဲမွာ ေနာက္ဆံုး။
ေဟာ ေတြ႕ပါၿပီ။
ေစာေစာက ၾကားလိုက္ရတဲ့အသံက ကိုယ့္ေဘးကပ္လ်က္ ယာဥ္ေၾကာမွာ ကိုယ့္လိုပဲ ေနာက္ဆံုးမွာ တန္းစီထားတဲ့ကားဆီက ထြက္လာတာ။
အျဖဴအစိမ္းဝတ္ ကေလးငယ္ေလးေတြက ဟိုဘက္ဒီဘက္မွ်ထိုင္လို႔။
ၾကည့္မိတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ကားေပၚကေန အသက္ ၂၀ ေက်ာ္ခန္႔ရွိမယ့္ လူရြယ္တစ္ေယာက္ ေနာက္ျပန္ ခုန္ဆင္းလိုက္ၿပီး
ကားေနာက္ဘက္ လမ္းေပၚမွာ ပုဆိုးကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ျဖန္႔ျဖန္႔ခါရင္း
"ၾကည့္မလို႔လား .. ၾကည့္မလို႔လား .. တကယ္ခၽြတ္ျပလိုက္မွာ"
ဆိုၿပီး ရယ္က်ဲက်ဲ နဲ႔ ေျပာေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရရဲ႕။
ေက်ာင္းဖယ္ရီရဲ႕ ေနာက္လိုက္ျဖစ္ဟန္တူရဲ႕။ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကိုလည္း ဂ႐ုထားပံုမရပါဘူး။
ကၽြန္မစိတ္ထဲ ဘယ္လိုျဖစ္သြားမွန္းမသိေအာင္ကို ထူပူသြားတယ္။
ကေလးေတြ ဝိုင္းၿပီး ေအာ္ဟစ္ေနၾကတာက အသံစံု။
ေယာက္်ားေလးေတြက ကိုယ့္ဘက္ကို ေက်ာေပးတဲ့အျခမ္းမွာ ထိုင္ၾကတာမို႔ ကိုယ္ ျမင္ရတဲ့ မိန္းကေလးတန္းဘက္က
ေနာက္ဆံုးတန္းမွာထိုင္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသူေလးရဲ႕ ရင္ဘတ္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ Grade 4C တဲ့။
ဒါဆို တတိယတန္းေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေလးေတြေပါ့။
ၿမိဳ႕ျပရဲ႕ ကေလးပီပီ အုိဗာတင္းေသာက္လို႔ အရပ္ရွည္ေနေလသလား။ ဒူးမက္စ္ ေသာက္လို႔ ထြားႀကိဳင္းေနသလား။
အက္ပီတမ္ ဝိတ္ဂိမ္းေၾကာင့္ပဲ ဆူၿဖိဳးေနၾကသလား။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ တတိယတန္းဆိုတဲ့အသက္ထက္ ပိုၿပီး ဖြံ႕ၿဖိဳးေနတဲ့ ကေလးေက်ာင္းသူလွလွေလးေတြပါ။
စပယ္ယာလူငယ္ကေတာ့ သူ႔ အရွိန္နဲ႔သူ ဆက္ေရြ႕ေနဆဲ။
ပုဆိုးကို ျပန္ဝတ္ၿပီး ကားေနာက္က ေျခနင္းခံုေပၚမွာ ေျခေထာက္တစ္ဖက္တင္လို႔ ေက်ာင္းသူေလးေတြနား ေရာက္ေနျပန္ပါတယ္။
ေစာေစာက ကၽြန္မ ၾကည့္မိတဲ့ ေနာက္ဆံုးတန္းက ေက်ာင္းသူေလးရဲ႕ လက္ထဲမွာ တစ္စံုတစ္ခုကို ကိုင္ထားၿပီး
"နဖူးကို ကပ္မယ္၊ ပါးကိုကပ္မယ္" လို႔ေျပာေတာ့ ငတိက ကေလးမေလးရဲ႕ ေရွ႕မွာ မ်က္ႏွာကို ေမာ့ေပးထားပါတယ္။
ကေလးမေလးရဲ႕ လက္ထဲမွာေတာ့ စတစ္ကာေလးေတြ။
စပယ္ယာေကာင္ေလးရဲ႕ နဖူး၊ ပါးျပင္သာမက လက္ေမာင္းေတြကိုပါ တစ္ခုၿပီး တစ္ခု ကပ္ေပးရင္း ပိုၿပီး ကပ္သြားေအာင္ လက္ဖဝါးျပင္ေလးနဲ႔ ဖိေပးလို႔။
ကၽြန္မ ဆက္မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ဘူး။
ဒါမ်ိဳးေတြ ကၽြန္မ မျမင္ခ်င္ပါဘူး။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္မတို႔ ယာဥ္ေၾကာက ရွင္းသြားတာမို႔ ေရွ႕ကို ဆက္ထြက္ခဲ့ရပါတယ္။
မျမင္ခ်င္ေပမယ့္လည္း ကၽြန္မအာ႐ံုထဲမွာ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ထင္က်န္ေနဆဲ။
မၾကားခ်င္ေပမယ့္လည္း ကၽြန္မနားထဲ ပီပီသသ ၾကားေယာင္ေနဆဲ။
ဒီကေလးသာ ကၽြန္မသမီးေလးျဖစ္ခဲ့ရင္ ...
ဒီကေလးသာ ကၽြန္မတူမေလးျဖစ္ခဲ့ရင္ ...
စပယ္ယာေကာင္ေလးဟာ အစ္ကိုတစ္ေယာက္လို ဦးေလးတစ္ေယာက္လို စိတ္ထားနဲ႔ ကေလးေတြကို အလိုလိုက္ေနတာလားလို႔ ေျဖေတြးမိေတာ့
စိတ္ထဲ သက္သာသလို ျဖစ္ရေပမယ့္ ..
ပထမဦးဆံုး ၾကားလိုက္ရတဲ့ အသံေလးေတြရယ္ ..
ပုဆိုးကို ျဖန္႔ျဖန္႔ၿပီး ခါျပေနတဲ့ ျမင္ကြင္းရယ္က .. ကၽြန္မ ေခါင္းကို ရမ္းေစမိျပန္ပါတယ္။
နယ္ၿမိဳ႕ေလးမွာေနတဲ့ ကၽြန္မအတြက္ ၿမိဳ႕ျပက လူေနမႈစနစ္နဲ႔ မရင္းႏွီးတာ အမွန္ပါပဲ။
ျဖတ္သြားျဖတ္လာမွာ ေက်ာင္းဖယ္ရီေတြကို ျမင္ဖူး ေတြ႕ဖူးေနေပမယ့္ စနစ္ေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ မသိတာလည္း ဝန္ခံပါရဲ႕။
ကေလးေတြအတြက္ ေက်ာင္းကားစီးခ်ိန္ဟာ ဘယ္ေလာက္ၾကာျမင့္ပါသလဲ။
လမ္းမွာ မီးပြိဳင့္မိခ်ိန္ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားပါသလဲ။
ေက်ာင္းကားမွာ လိုက္တဲ့ ယာဥ္ေနာက္လိုက္ေတြထဲမွာ တည္ၾကည္သိမ္ေမြ႕သူ ဘယ္ေလာက္ပါပါသလဲ။
ကၽြန္မ ႀကံဳလိုက္ရတဲ့ မိနစ္ပိုင္းေလာက္ ျမင္ကြင္းေလးကေတာ့ အရာအားလံုးကို ကိုယ္စားမျပဳတာ ေသခ်ာပါတယ္။
ဒါေပမယ့္လည္း ႏုနယ္တဲ့ ကေလးေတြအတြက္ စိုးရိမ္စိတ္ေတြ ျဖစ္လာမိတာေတာ့ ထိန္းမရပါဘူး။
ဒီလိုျမင္ကြင္းမ်ိဳးေတြ ထပ္မျမင္ရေစဖို႔ ျမင္သမွ်ကို လက္လွမ္းမီသေရြ႕ေျပာျပဖို႔ ကိုယ့္မွာလည္း တာဝန္ရွိသလို ခံစားမိပါတယ္။
ကေလးေတြဟာ ပန္းဖူးေလးေတြလိုပါပဲ။
ႏုနယ္လြန္းတာမို႔ ႏူးညံ့စြာ ကိုင္တြယ္မွ အျပစ္အနာအဆာကင္းတဲ့ ပန္းပြင့္ကေလးေတြ ျဖစ္လာမွာပါ။
အရြယ္ေရာက္တဲ့ ပန္းပြင့္ကေလးေတြ မျဖစ္လာခင္မွာ
ဥယ်ာဥ္မွဴးနဲ႔တူတဲ့ မိဘ ဆရာသမားေတြရဲ႕ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ ပ်ိဳးေထာင္ေပးမႈနဲ႔တင္ မလံုေလာက္ပါဘူး။
ကေလးေတြရဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ရွိတဲ့သူအားလံုးကပါ ႏူးညံ့တဲ့ လက္ပိုင္ရွင္ေတြပဲ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။
ဥယ်ာဥ္မွဴးေတြရဲ႕ မ်က္ကြယ္မွာ လက္ၾကမ္းေတြနဲ႔သာ ေတြ႕ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ..
ကၽြန္မေတြးရင္း ေတြးရင္းနဲ႔ ရင္ေမာလာမိပါေတာ့တယ္။
သံစဥ္ျဖဴျဖဴ
(၅.၁၂.၂၀၁၃)
မနက္ ၁၀း၅၀ နာရီ
Subscribe to:
Posts (Atom)